7-34190-001-001 /5 พะยอม
ชื่อวิทยาศาสตร์ Shorea roxburghii G. Don
วงศ์ DIPTEROCARPACEAE
ชื่ออื่น กะยอม (เชียงใหม่) ขะยอม (ลาว) ขะยอมดง พะยอมดง (ภาคเหนือ) ยางหยวก (น่าน) เชียง เซียว (กะเหรี่ยง เชียงใหม่) พะยอมทอง (สุราษฎร์ธานี ปราจีนบุรี) แคน (เลย)
ชื่อสามัญ White Meranti
ลักษณะวิสัย เป็นไม้ต้น ผลัดใบ สูง 20–30 ม. เรือนยอดเป็นพุ่มกลม ลำต้นเปลาตรง เปลือกสีเทาคล้ำ แตกร่องและเป็นสะเก็ดหนา เปลือกในสีน้ำตาลแกมเหลือง มีเส้นสีน้ำตาลแก่แซม ใบ เดี่ยว เรียงสลับ แผ่นใบรูปขอบขนาน ถึงรูปรีแกมรูปขอบขนาน กว้าง 3.5–6 ซม. ยาว 9–13 ซม. ปลายใบเป็นติ่งแหลม โคนใบมน ผิวใบเกลี้ยงถึงมีขนนุ่มทางด้านล่าง เส้นแขนงใบ 14–16(–20) คู่ ก้านใบยาว 2–2.5 ซม. ดอก สีขาวนวล ถึงเหลืองอ่อน กลิ่นหอมแรง ออกเป็นช่อตามกิ่งและปลายกิ่ง ผล กลมรี ถึงรูปไข่ ปลายแหลม กว้างประมาณ 1.2 ซม. ยาว ประมาณ 1.5 ซม. มีปีกยาว 3 ปีก และปีกสั้น 2 ปีก การกระจายพันธุ์ในป่าเบญจพรรณแล้งและป่าดิบ ทั่วทุกภาคของประเทศ ที่ความสูงจากระดับทะเลปานกลาง 50–1,200 ม.ในต่างประเทศพบที่พม่า ลาว กัมพูชา เวียดนาม และมาเลเซีย ออกดอกเดือนธันวาคม–เมษายน ผลแก่เดือนกุมภาพันธ์–พฤษภาคม เนื้อไม้ สีเหลืองอ่อนถึงน้ำตาล ใช้ก่อสร้างทั่วไป เช่น เสา รอด ตง พื้น ฝา และไม้หมอนรถไฟ เป็นต้น เปลือกมีรสฝาด ใช้ปรุงเป็นยาสมานลำไส้ แก้ท้องเดิน ดอกปรุงเป็นยาแก้ไข้ แก้ลม บำรุงหัวใจ ชันใช้ผสมน้ำมันทาไม้ และยาแนวเรือ
ตอนกลางวันถ้าได้นั่งใต้ต้นไม้อ่ะนะจะเย็นสบายมากๆๆเรยอ่ะคะ