งานสวนพฤกษศาสตร์โรงเรียน โรงเรียนวารินชำราบ สพม. เขต 29

แดง/กร้อม รหัส 7-34190-001-055
ชื่อวิทยาศาสตร์ Xylia xylocarpa (Roxb.) Taub. var. kerrii (Craib & Hutch.) I.C. Nielsen
ชื่อสามัญ Iron wood. ชื่อพื้นเมือง กร้อม (ชาวบน – นครราชสีมา); คว้าย (กะเหรี่ยง – เชียงใหม่,
กาญจนบุรี); ไคว, เพร่ (กะเหรี่ยง – แม่ฮ่องสอน); จะลาน, จาลาน
(เงี้ยว – แม่ฮ่องสอน); แดง (ทั่วไป); ตะกร้อม (ชอง – จันทบุรี);
ปราน (ส่วย – สุรินทร์); ไปรน์ (ศรีสะเกษ); ผ้าน (ละว้า – เชียงใหม่); เพ้ย (กะเหรี่ยง – ตาก); สะกรอม (เขมร – จันทบุรี)
ชื่อวงศ์ LEGUMINOSAE – MIMOSOIDEAE
ลักษณะทางพฤกษศาสตร์
ต้น แดงเป็นไม้ต้นขนาดใหญ่ สูงถึง 30 เมตร ผลัดใบ ลำต้นมักคดงอ แตกกิ่งต่ำ เปลือกต้นสีครีมอมน้ำตาล แตกกล่อนเป็นสะเก็ดแผ่นบางๆ
ใบ ใบเป็นใบประกอบแบบขนนกสองชั้นปลายคู่ ใบย่อยเรียงตรงกันข้าม รูปขอบขนานแกมรูปไข่ ใบอ่อนสีน้ำตาลแดง
ดอก ดอกออกเป็นช่อแบบช่อกระจุกแน่น ทรงกลม คล้ายดอกกระถิน ออกดอกเดือนกุมภาพันธ์ – มีนาคม
ผล ผลเป็นฝักรูปขนมเปียกปูน ผิวแข็ง ฝักแก่สีน้ำตาลอมเทา แก่จัดจะแตกอ้าออกตามรอยประสานเป็นสองซีก ผนังฝักที่แตกมักจะบิดงอ เมล็ดแบน 6 – 10 เมล็ด ออกผลเดือนตุลาคม – ธันวาคม
แหล่งที่พบ ป่าเต็งรัง
สภาพแวดล้อมที่เหมาะสม ชอบแสงแดดจัด ขึ้นได้ดีในดินร่วน ไม่อุ้มน้ำ
ฤดูกาลใช้ประโยชน์ ฤดูหนาว
ส่วนที่ใช้เป็นอาหาร เมล็ดอ่อน รับประทานได้ เมล็ดแก่นำไปคั่วหรือเผาไฟให้สุกรับประทานได้
รส มัน

เอื้องทอง รหัส 7-34190-001-054
ชื่อวิทยาศาสตร์ Sanchezia speciasa Leonard 
วงศ์ ACANTHACEAE
เป็นไม้พุ่มที่มีใบสวยสดใส เลี้ยงง่าย โตเร็ว
นิยมปลูกเป็นไม้ประดับ
ใบมีขนาดใหญ่รูปไข่ ค่อนข้างหนา ปลายใบแหลม  ใบสีเขียวสด  มีแถบเหลืองบนเส้นกลางใบและเส้นใบ เส้นใบสีเหลืองตัดกับสีของผืนใบเห็นเด่นชัด ขอบใบเป็นจักเล็กน้อย ออกดอกเป็นช่อปลายกิ่ง มีลักษณะเป็นหลอดสีเหลืองทอง ปลายกลีบดอกบานเล็กน้อย เป็นห้ากลีบสั้นๆกลีบเลี้ยงมีสีน้ำตาลแดง ยาวประมาณห้าหกนิ้ว แต่พุ่มใบจะดูเด่นกว่า จึงมักนิยมดูพุ่มใบมากกว่าดอก

พลับพลึงดอกขาว รหัส 7-34190-001-053 
วิทยาศาสตร์ : Crinum asiaticum Linn
ชื่อวงศ์ : AMARYLLIDACEAE
ชื่อสามัญ : Crinum Lily , Cape Lily
ลักษณะ : ต้นไม้ล้มลุกหลายฤดู มีลำต้นใต้ดิน ส่วนที่อยู่เหนือดินจะประกอบด้วย กาบใบสีขาวหุ้มซ้อนกันเป็นชั้น ๆ สูงประมาณ 1 เมตร ใบอวบหนา กว้าง 7 - 15 เซนติเมตร ยาว 1 เมตร ปลายใบแหลม ขอบใบเรียบ เรียงซ้อนสลับเป็นวง ดอกดอกช่อมีขนาดใหญ่ ดอกย่อยอยู่เป็นกระจุกตรงปลายก้านมี 10 - 20 ดอก ทยอยบานกลีบดอกตอนโคนเชื่อมติดกันเป็นหลอดยาว 7 - 10 เซนติเมตร ส่วนปลายแยกเป็นกลีบแคบ ๆ ยาวประมาณ 7 เซนติเมตร จำนวน 6 กลีบ มีสีขาว มีเกสรตัวผู้ 6 อัน มีกลิ่นหอม ผล ค่อนข้างกลม สีเขียว ค่อนข้างนิ่ม
สรรพคุณ : แก้อาการฟกช้ำ เคล็ดขัดยอก บรรเทาอาการปวดบวม ในใบมีสารกลุ่มอัลคาลอยด์ชื่อ Lycorine ซึ่งมีฤทธิ์ต้านไวรัสที่ทำให้เป็นโรคโปลิโอ, หัด
ขนาดและวิธีใช้ : แก้เคล็ดยอกบวมช้ำ และบรรเทาอาการปวดบวม ใช้ใบที่โตเต็มที่ ย่างไฟอ่อนๆ ประคบบริเวณที่เคล็ดหรือปวด อาการปวดก็จะบรรเทาลง

7-34190-001-052   แคป่า แคหัวหมู
ชื่อ   แคหัวหมู
ชื่ออื่น ขุ่ย แคว (กะเหรี่ยง-แม่ฮ่องสอน) แคขอน แคหางค่าง (ร้อยเอ็ด) แคปุ๋มหมู (เชียงใหม่) แคยอดดำ (ภาคใต้) แคหมากลิ่ม (ชาน-แม่ฮ่องสอน) แคหมู แคหัวหมู (ทั่วไป)   แคขอน แคหางค่าง (เลย); แคปุ๋มหมู (เชียงใหม่); แคยอดดำ (ภาคใต้); แคหมู  แคอาว
ชื่อวิทยาศาสตร์   Fernandoa adenophylla (Wall. ex G. Don) Steenis
วงศ์   BIGNONIACEAE
ชื่อสามัญ        -
แหล่งที่พบ พบมากในป่าดงดิบแล้งและป่าผสมผลัดใบของทุกภาค ประเภทไม้   ไม้ยืนต้น
ลักษณะทางพฤกษศาสตร์ต้น  ไม้ยืนต้น สูงประมาณ 20 เมตร ดอก  ออกดอกตอนปลายกิ่ง กลีบช่อดอกด้านนอกสีม่วงอ่อนๆ ตรงกลางดอกสีม่วงแดง ผล  เป็นฝักมีขนส่วนที่ใช้บริโภค กลีบดอก ฝักอ่อนการขยาพันธุ์ เมล็ด สภาพแวดล้อมที่เหมาะสม เจริญเติบโตได้ดีในดินทุกชนิดฤดูกาลที่ใช้ประโยชน์ เดือนสิงหาคม-พฤศจิกายน
การปรุงอาหาร กลีบดอกฝักอ่อน นำมาต้มก่อนแล้วจึงนำไปปรุงอาหาร เช่น ผัด ไม่นิยมนำไปแกง
ไม้ ต้นผลัดใบขนาดเล็ก สูง 5-15 เมตร ใบประกอบแบบขนนกชั้นเดียว ยาว 20-55 ซม. ใบย่อย 4-8 คู่ รูปขอบขนานหรือแกมรูปรี หรือแกมรูปใบหอก ยาว 8-25 ซม. ปลายใบแหลม โคนใบแหลมถึงเกือบกลม แผ่นใบเกลี้ยงหรือมีขนประปราย ก้านใบสั้น ยาวไม่เกิน 0.5 ซม. ช่อดอกยาว 15-35 ซม. มี 4-10 ดอก ก้านดอกยาว 2-6 ซม. กลีบเลี้ยงยาว 3.3-5.5 ซม. มีขนปุย กลีบดอกสีเหลืองตุ่นๆ บางครั้งปนสีแดงด้านใน หลอดกลีบยาว 6-6.5 ซม. กลีบปากกว้างประมาณ 3.5 ยาวประมาณ 4.5 ซม. ปากกว้าง 10-15 ซม. ฝักรูปแถบ มีขนปุย ยาว 30–70 ซม. เมล็ดกว้างประมาณ 1-1.3 ยาวประมาณ 3-5 ซม. แคหัวหมูมีเขตการกระจายพันธุ์ในจีนตอนใต้ พม่า ภูมิภาคอินโดจีน ในประเทศไทยพบทางภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคตะวันตกเฉียงใต้ และภาคใต้ตอนบน ขึ้นตามป่าดิบแล้งและป่าเบญจพรรณ จนถึงระดับความสูงประมาณ 1000 เมตร (ในต่างประเทศ 1700 เมตร)